Przypadkowo będąc w 1986 r. w oddziale Muzeum Techniki w zakładach Norblina przez szparę w drzwiach garażowych zauważyłem bardzo stare i bardzo zniszczone szczątki automobilu. Ponieważ moją pasją jest odbudowa starych pojazdów postanowiłem przywrócić życie i temu samochodowi. Dla ominięcia przeszkód formalno-finansowych zatrudniłem się w Muzeum Techniki z zadaniem odbudowy tego auta. Odtąd jako pracownik rozpocząłem poszukiwania informacji do odbudowy. W kartotece muzealnej samochód ten nazywał się de Dion Bouton. W toku prac rekonstrukcyjnych dotarłem do literatury z epoki i ku memu zaskoczeniu stwierdziłem, że jest to samochód Adler z roku 1901 posiadający tylko silnik de Dion Bouton, jako że w owym czasie Adler nie produkował własnych ;silników. Samochód zbudowany jest na ramie rurowej osadzony na czterech wzdłużnych pół eliptycznych resorach posiada hamulce taśmowe tylko na tylne koła. Bęben hamulca postojowego jest osadzony na wałku zdawczym skrzyni biegów. Jedno cylindrowy silnik de Dion Bouton ma pojemność 400ccm. Jego archaiczny cylinder odlany jest z żeliwa i stanowi jedną całość wraz z głowicą. Posiada dwa zawory, ssący (samootwierający się) i wydechowy, którego praca wymuszana jest popychaczem. Chłodnica rurowa zamocowana jest z przodu poniżej osi silnika, co zmusiło konstruktora do zastosowania pompy wodnej dla wymuszenia przepływu wody chłodzącej.
Nadwozie typu tonneau wykonane jest z drewna, głównie jesionowego. Jedynie pokrywa silnika jest blaszana. Z uwagi na znaczne zniszczenia, oraz na brak bardzo wielu części musiałem wykonać od nowa koła, błotniki, chłodnicę, drewniane elementy nadwozia,
lampy oświetlające, trąbkę oraz wiele innych części. Ich wykonanie było możliwe po uprzednim przygotowaniu odpowiedniego oprzyrządowania. Jego wykonanie zajmowało dużo więcej czasu i przygotowań niż późniejsze wyprodukowanie elementów samochodu. Tak powstała myśl stworzenia kopii tego samochodu w oparciu o istniejące już oprzyrządowanie.Tak powstało około 60% części do następnego samochodu. Łut szczęścia spowodował, że w tym czasie odnalazłem bardzo podobny silnik z epoki, który znakomicie nadawał się do napędu mojej repliki. Powstały, więc dwa bliźniacze samochody. Mój nazwałem „Bielik”, jako że po niemiecku adler oznacza orła, a ponieważ najważniejszy polskim orłem jest bielik stąd nadałem mojemu samochodowi to imię.
Tak pisał mój Ojciec o swoim Adlerze-Bieliku.
